WIERSZE:

CÓŻ PO POECIE

nigdy nie było czasów innych niż marne
ale dopiero w czasie po poezji cóż po poecie
kiedy to co zostaje ustanawia koniunktura
cóz po byciu poetą w takim świecie

konkursy nagrody publikacje miejsce w jury
skromna kariera literacka przekłady
na języki może nie sława ale uznanie
żona dzieci etat w redakcji dział poezji

znaczy się zna się aha zapomniałem dodać oczywiście kiermasze i targi
gdzie się podpisuje w ramach utrzymywania kontaktu
z szarym czytelnikiem poezji bo poezja

w jej/jego życiu odgrywa rolę niebagatelną
przekartkuje może spojrzy na dwa trzy kawałki
i odstawia na półkę przecież od tego to jest

a mimo to w zebranych słowach poetów aż kipi
apoteoza poezji i wciąż dobrze jest póki poezja ma się
rozumieć znaczy kultura znaczy samo przez się

twój wiersz jest jak krew pomiędzy tobą nazwaniem a tym co jest
jak kładka nad chaosem podlana patosem
jak na najcieńszej wiatru gamie

po prostu daj rzeczy słowo najlepiej jak umiesz
a dalej niech się dzieje co chce

KOMPAS WEWNĘTRZNY

dla A. M.

Twój wewnętrzny kompas
zawsze wskazywał północ
nawet kiedy nie patrzyłeś

nawet kiedy twoje słowa zabijały raniły
tych z którymi ci było nie po drodze

nawet kiedy historia się zatacza
na to co budowałeś
na to w co wierzysz

twój kompas wewnętrzny
na wszelki wypadek
choć się nie opłaca

dostałeś go zanim na niego zasłużyłeś
od tego w którego nie wierzysz
i co do grosza zapłaciłeś za dar

powiedz jak to jest
być żywym wierszem Herberta
Przesłanie Pana Cogito?

SAMOTNOŚĆ

1. 1. zimna jak deszcz
      oślizgła jak deszcz
      oblepiająca jak deszcz
      oślepiająca jak deszcz
      niewidzialna jak deszcz
      zabijająca jak deszcz

1. nie deszcz
   zawieszenie w byciu w zawieszeniu
   w zawieszonym czasie
   w zardzewiałym powietrzu jakby polał kwasem
   w czekaniu na coścosię
   nic pięknego

   idzie się ulicą między ludźmi
   wtopiony w ich szarości doskonale osobno
   wchodzi się do metra staje się obok
   dojeżdża się do stacji Wrzeciono albo Wawrzyszew
   i wychodzi na powierzchnię
   pustą
   do tego nie potrzeba wyobraźni

   idzie się po schodach na niewiadome piętro
   ciężko i coraz ciężej i końca nie widać
   stalowej spirali a każdy stopień taki sam
   taki sam w tej klatce
   samego siebie sam na sam ze sobą sam dla siebie sam obok siebie sam przeciw sobie sam przy sobie sam przed sobą sam za sobą sam do siebie samego o sobie psalm

   nie wiem jak to powiedzieć
   to wszystko dzieje się w środku
   nic pięknego i nic strasznego
   w czasie zamieszkałym przez innych mieszkańców
   w cywilizowanym instant

2. na pewno nie jak deszcz

   tak zajęta samą sobą
   że nie ma czasu na nic innego
   w nieustannym zabieganiu
   boi się przystanąć choć na chwilę
   żeby nie wypaść z siebie samej
   nie przyjmuje do wiadomości
   jakby musiała zdążyć na wczoraj
   kiedy było zupełnie inaczej
   kiedy miała czas dużo czasu
   a nie czas miał ją.

   byle szybciej znikąd do nikąd
   byle zejść sobie z drogi
   byle stracić się z oczu
   byle nie zauważyć przemykających obok
   wszystkich

   skąd to wiem?
   bo jestem taki sam
   jak wszyscy wokoło

   odbijają się ode mnie
   w lustrze
   a ja odbijam się od nich
   

   SZAROŚĆ

   pamięci zwykłego szarego człowieka

   twój kolor szarość miał tysiąc odcieni
   na sto sposobów mienił się bezkolorem

   towarzyszył ci z łagodną pewnością od-do
   od częściowych zwycięstw do niecałkowitych klęsk

   twój kolor szarość kolor mimikry
   i kolor nadziei w sam raz na naszą miarę

   wśród innych szarości
   jest całą gamą osobnych kolorów

   wśrod innych szarości
   jest kroplą w oceanie

   z innymi kropelkami
   to ocean

   DO WIERSZA

   idę do wiersza
   którego jeszcze nie ma

   od słowa do słowa
   od myśli do litery
   od oddechu do dźwięku

   idę do wiersza z pilną wiadomością
   o tym co właśnie zaszło
   w słowie w myśli w oddechu

   wiersz słucha milczy kiwa
   ze zrozumieniem głową
   wychodzę z wiersza
   wiersz ze mnie wychodzi

   *      *      *

   Litery nie znikają papier nie płonie (zwłaszcza że komputer nie kartka)
   Co raz pomyślane już się nie odmyśli
   Co zanotowane jakoś ocaleje ktoś kiedyś odnajdzie i się pochyli

   Jeśli wpada w głęboką studnię całkowitego milczenia
   Wróci po czasie echo dalekiej odpowiedzi
   Po jakimś niewczasie może krótkim a może za długim

   Komuś coś przypomni komuś coś podpowie
   To się stanie samo już poza mną może beze mnie
   Ja przy tym nie muszę być

   I im szybciej nie będę tym lepiej dla mnie
   Bo to czego nie powiedziałem
   A mam do powiedzenia choć jeszcze tego nie wiem

   Nie jest aż na tyle ważne że świat się zawali
   To raczej więcej wrzucania do studni
   Nienazbyt pięknej prawdy o sobie

   PAŃSTWA FASZYSTOWSKIE
   (z cyklu JAJO CZY KURA)

   państwo faszystowskie
   stwarza
   faszystowskie społeczeństwo

   JESZCZE NIE

   Jeszcze nie –
   to na razie tylko informacje
   a nie  pisane na skórze fakty

   Jeszcze mnie nie dotyczą nie dotykają
   bezpośrednio
   jeszcze nie

   To zaledwie uczucie
   że pętla
   się zaciska

   ***

   biedni brulionowcy
   o kant dupy potłuc
   tę całą waszą prywatność
   gdy państwo znowu się w nią wpierdala

   =====

   Po raz pierwszy od wielu, wielu lat coś co zapisałem podpisuję jako ja i nazywam wierszem. Nie chciałem tego, samo przyszło, wywołane ostatnią bluźnierczą modlitwą (bo przecież nie sposob tego nazwać piosenką) Leonarda Cohena, a bardziej jeszcze tym co się dzieje wokół. Próbowałem przerabiać, podmieniać słowa, poszczególne sylaby, łagodzić, nie dawało się. Po kilku dniach przełamałem się żeby to pokazać kilku znajomym — z ogromną obawą, że wołam: wilk, wilk! Okazało się, że mój strach współbrzmi z odczuciami wielu słuchaczy.

   PRZEWIDZENIE (trzy wiersze)

   WIERSZ PIERWSZY

   Nadchodzi czas ciemności.
   Bóg spuścił anioły z łańcucha.
   Cohen to wyczuł,
   wyszeptał-wykrzyczał i uciekł –

   że będą zabijać,
   że zagłodzą,
   że zeszmacą.

   Tak, to już było.
   Tak, to znowu wraca –

   Zabiją,
   zagłodzą,
   zeszmacą.

   Po czasie śmiechu drwiny
   idzie czas milczenia,
   oniemiałego krzyku –
   nim czas dobry dla poezji
   przyjdzie znów.

   Zwyczajny
   historyczny płodozmian.

   Co będzie ze mną?
   zabiją?
   zagłodzą?
   zeszmacą?

   Jakieś 3% zabiją
   i 7% zeszmacą
   20% zagłodzą
   a reszty to nie dotknie. 

   Dziesięcioro ocaleje
   żeby świat mógł istnieć dalej.

   WIERSZ DRUGI

   Przed ślepą ścianą
   tego co się wydarzy
   wiersz jest ledwie przeczuciem
   wiersz jest niepokojem

   Jest niebywałym
   niewyobrażalnym gwałtem wyobraźni
   jest wyznaniem wiary
   sobie samemu
   pomimo i na przekór
   tego co nieuchronne

   Jest tym wszystkim naraz
   i wszystkim z osobna
   i musiał się pojawić
   żeby nie wiem co

   I byłby tylko tym
   i niczym więcej
   gdyby nie ślepota
   która nie widzi
   nie chce widzieć
   ślepej ściany przed sobą
   i na to co nadciąga ćwierka
   jak na to co było dotąd

   Wiersz nie jest na to żadną radą
   wiersz jest na to tylko bezradnością

   WIERSZ TRZECI

   A po końcu świata
   jak już będzie po wszystkim
   ktoś znów zacznie od nowa
   ci co ocaleją
   podniosą się otrzepią spodnie i sumienia
   chwycą za pióra i śrubokręty
   i znów się zacznie zalizywanie
   ran w pamięci
   wspólnie cierpliwie
   aż do następnego razu

   *       *       *

   Powstrzymywanie
   Wstrzymanego oddechu
   Czekanie
   Na przetrzymanie!
   Gdy rzeczy niepowstrzymanie następują po sobie
   Jakby odrobinę wolniej niż należy
   Jakby przesunięte o ułamek
   W skrzywionym drwiąco czasie
   I złowroga nieuchronność
   Napina się
   Nim pęknie
   I wyleje się
   Nam na głowy

   Świat zgrzyta w posadach
   Jak wolno słuchać

   Chwila 

   (raczej szkic, notatka, niż skończony wiersz. Ociera sie chyba o coś ważnego, ale chyba już nic więcej z tym nie zrobię. Więc Bojawiemco.)

   W ramach pożegnań – może jeszcze zdołam
   kogoś spotkać, ledwie się otrzeć,
   zamienić parę słów. To nic nie zmieni,
   ale na chwilę da poczucie, że nie wszystko
   poszło na marne, że przez chwilę
   zaistniałem
   w czyjeś świadomości.

   *     *     *

                                                   dla E. C.

   I.

   To była tylko taka miła rozmowa
   (Nasze ścieżki są już udeptane
   I biegną równolegle)
   Z której mało co wyniknie

   Oboje jesteśmy już za starzy
   Na zachłyśnięcie się drugim człowiekiem
   I to że się do siebie uśmiechamy
   I tak jest nagrodą

   Mówimy w osobnych światach
   Żyjemy w osobnych językach
   Nic się nam nie złoży w sonet

   Poezja co to takiego
   To taka miła rozmowa
   Z której mało co wynika

   II.

   Jak to by było gdybyśmy się spotkali naprawdę?
   Musiałabyś mi opowiedzieć wszystko od początku do końca
   Objaśnić każde napisane słowo wytłumaczyć się z każdej litery
   A ja musiałbym cię słuchać i rozumieć
   Chcieć cię słuchać i próbować zrozumieć

   A potem na odwrót ja bym mówił a ty byś musiała cierpliwie wysłuchiwać
   Litanii porażek i niespełnień z może nie do końca udawaną wiarą
   Że to się jeszcze może zmienić

   Zajęło by to nam morze czasu albo by trwało mniej niż sekundę
   I dopiero potem zajęło by morze czasu
   W którym moglibyśmy wyglądać z ciekawością
   Tego co jeszcze mamy sobie do powiedzenia

   Sama wiesz oboje wiemy to niemożliwe

   Pożegnanie

   Człowiek który już odszedł odchodzi
   Jeszcze jeden krok dalej poza naszą troskę
   Zmieszaną z obojętnością w inną obojętność
   I w naszą gasnącą pamięć Wszyscy jesteśmy na to gotowi
   I przyjmujemy to za naturalne
   Nie otwiera się niespodziewana możliwość
   Ani dziura w ziemi ale ten zatrzymany w czasie moment
   Trwa już nazbyt długo Były człowiek
   Leży na łóżku już całkowicie poza tym poza
   Monitorem pokazującym ostatnie znaki życia
   My nic nie pokazujemy My tylko czekamy
   Myślimy o wszystkim innym żeby tylko
   O tym nie myśleć.

   Czekanie na wiersz

   i.
   nie uganiać się za słowami
   nie łapać się za słowa
   nie popędzać czekać
   aż się same poukładają

   nie popędzać czekać
   aż się poukładają
   nie popędzać wierzyć
   że się poukładają

   bo się poukładają
   tak jak miało być

   ii.
   ani to w tym ani w tamtym świecie
   gdzie się ciało w słowo wciela
   gdzie się w ciało słowo obleka

   wchodzi głęboko w ciało szeptu
   wchodzi głęboko w ciało krzyku
   wchodzi głęboko w ciało śpiewu

   i ostrym nożem się odcina
   od słów pochopnych bezcielesnych
   raniących ślepo i boleśnie

   o błogosłowione pisanie
   o zapisywanie nieopisania
   od niesłowa do słowa

   jest takie miejsce i są takie słowa
   gdzieś daleko w połowie drogi
   między słownikiem a duszą

   iii.
   Przyjdzie.
   Nie przyjdzie.
   Przyjdzie.

   A może nie przyjdzie?
   Nie przyjdzie.
   A może jednak…

   Nie.
   Na pewno nie przyjdzie.
   Już nigdy nie przyjdzie.

   I popatrz –
   nawet nie spostrzegłeś
   jak przyszedł.

   I teraz mówi tobą.
   Mówi z tobą.
   I mówi przez ciebie.

   
   ===================

   BOJAWIEMCO

   Gdzieś, jakoś, dawno temu, umarło we mnie pisanie wierszy, tj. świadome i celowe układanie słów w coś, co się nie daje inaczej wyrazić i zapisać inaczej niż w słupkach.  Z tym, że nic nie wyjdzie z moich nadziei-pragnień-ambicji bycia poetą − słyszanym, publikowanym, pogodziłem się bez żalu. A jednak od czasu do czasu, rzadko, słowa same do mnie przychodziły, zaskakiwały mnie albo uwodziły i wtedy wpisywałem je do komputera. Trzymałem je nie wiadomo po co w folderze nazwanym BOJAWIEMCO. Powinien mieć na końcu znak zapytania, ale znaku zapytania nie wolno używać przy nazywaniu folderów. Więc to było kategoryczne bojawiemco. Tu kopiuję niektóre jego kawałki. Po co? Bojawiem?

   Franek Wygoda
   _________________________________________________

   Kropla Rok Mimosen Ogród Love Pieśń Franciszka Odpowiedż Panu Cogito Huczą mi w uszach Państwa faszystowskie Fascist Nations Peloponesko ŹDŹBŁO

   Kropla po małej tłustej       kropelce czas cieknie       przez palce poczekaj – jeszcze      nie pora jeszcze                                                nie twoja jeszcze zdążysz                         się spóźnić                                                 na samego siebie Rok  Czego nas uczy i czym nas uracza Czas najczystszych życzeń styczeń Czym nas uraczy i czego nauczy Luty czasoklasta luty  Może nas zmaże a może nie zauważy Stóż wymiotny marzec  Kurewki w tawernie i ćmy cień Ciemny na ścianie tańczy kwiecień  W kącie ściska się z majem i razem ruszają Ku czerwcowi przełamanemu  W pół roku I dalej już z górki na pazurki Lipny lipiec z przyklejonym fałszywym uśmiechem Cierpki sierpień sierpki cierpień  Wrzesiężny mięsień I post-paźlistopadzień  I apiat’ to samo Mimosen mnie jest mniej więcej nie jest mniej więcej tycio-tycio tylko tyle a tyle tylko odtąd dotąd a cała reszta przepastna ja mimosnem tu zasnąłem i o sobie śnię miłośnie najprzepastniej zaśnięty i basta bardziej śnię niźli jestem bardziej niż mnie nie ma i bardziej niż przepastnie mniej niż by się chciało śnić ten sen być to bycie zapamiętać się na chwilę w sobie we śnie o sobie w sen o sobie się zasnąć Ogród Długi poemat (?), summa w trakcie, traktat (?) w procesie, nieskończony, zmienny. Nie wiem o czym. Czyżby o mnie? Prolog 1. P różne poema bez duszne i insze na wierzbie gruszki 2. Ogród co to to to co ogrodzone wewnątrz odgrodzone od zewnątrz I 1. A do mojego – którędyż? 2. A przez ciemność w ciemność po ciemku mijając w ciemności ciemność macając po omacku po drodze w ciemności na wyciągnięcie ręki i jeszcze na oko wykol na nagły całus na policzku mrozu palący i jeszcze wgłąb płuc na wciągnięcie lodowatego powietrza w ciemność w środku aż na drugą stronę na wylot 3. Za zardzewiałą furtkę z zardzewiałą kłódką na zardzewiałym łańcuchu bez klucza — no to przez wykrusz w murze. 4. A w ówdzieindziej zawszeć to to to tamto: Rano rumiana Marianna marynuje majeranek Brodaty Prokop protopop w koprze kopyścią kopie, kropidłem kropi, W bobrze się babrze ruda Barbara  i w rabarbarze, A Róża różne różności z kolców wróży i warzy Z rozmarynu rozmaitości – Wszakże wszyscy jak najzbożniej! 5. Ale tak mi niebywało nie taki ogród bywał we mnie Bo to nie w tym ogrodzie było nie było we mnie nie we mnie Nie w ogrodzie gdzie byłem nie byłem nie nie we mnie Gdzie nie wiem nie powiem nie chcę Pewnie niepewnie już nie wiem nie we mnie we mnie Więc pukam i pukam do środka pukam I na zewnątrz od środka pukam odpukuję A nic odpowiada Zatrzaśnięte na głuche nic 6. Aliści to nic a nic! To nic z jednej i nic z drugiej strony piecyka bramy triumfalnej Mojego niemania piecyka bramy triumfalnej Mojego niemania zabrania piecyka bramy triumfalnej Mojego nic niemania ni bramy triumfalnej Ni bramy jakiejkolwiekbądź 7. Ktoś tu czyta swoje wiersze a ja słucham nic wielkiego więc wiersz być może – taki całkiem zwykły przedmiot niecodziennego użytku takie jakieś coś od słowa do słowa czasem choć nie zawsze od myśli do myśli od początku do końca i do następnego w tomiku i potem do następnego − słucham i wszystko rozumiem słucham i nic nie rozumiem jak to możliwe że to aż tylko tyle 8. kogo z martwych dźga nadzieja (pewnie nie wszystek umarł) że może w kolczastym śniegu odciśnie ślad zlodowaciałej stopy nim się całkiem w nic ześliźnie komu z rana się otwiera rana rana na zmartwychwstanie z łóżka w cienkie ciepłe ciekłe bólu szkło końcem przeżycia na nowo swojej śmierci niechybnie żywej przeniesienia ocalenia z jednej nocy w drugą noc – ale komu rześki krzyk powietrza tak się wbija w gardło że aż wyfruwa uszami − tego milczenie dusi od środka 9. czy to coś jest na coś czy to coś coś komuś robi pewnie nie jak nic nie słychać a co by mogło to nie wiem 10. Z podniesioną głową przechodzę siebie samego na drugą stronę ulicy (och, ulicy!) nieznacznie zerkając w górę czy aby nie leci nad mną jaki gołąb… 11. Zamknięty na siódmy spust, Ogród głuchy ciemny, W środku suchy chrust Kwiaty kamienne. Bezgłośnie się zanosi Słowik zakrztuszony śpiewem Wpół lotu beskrzydły motyl Gdzie ten ogród nie wiem Wypłowiała pustka po nim Uszło powietrze Więc czemu przypomnienie Gdzie był ten ogród we mnie Bywałem tym ogrodem Pamiętam Po dwudziestu z górą latach Starszy bardziej kamienny 12. Zachodzi słońce z nieba Schodzi ze słońca powietrze Słowo zachodzi w posłowie Z mroku dociera głos serca Na przekór Jakimś cudem Coś do kogoś dochodzi Jakby całkiem nie było Wszystkich zaszłych zaszłości Wszystkich niedoszłych nadziei 13. Cóż po po ezji co nie o cala ani ani ani mani ani mnie? 14. To nie poezja to tylko oniemiała proza To nawet nie jest proza to jest nieme nic Mniejsze najmniejsze bynajmniejsze nic Nieme niemiejsze jaknajniemiejsze 15. Co do tego zapisywania mojego niepisania co jest nie całkiem niewygodnym niedopasowaniem do nieusytuowania w moim nieswoim może własnym ale czy na pewno życiu na zniżkującej trajektorii to ono nieproszone ciągle chyłkiem wraca jak czkawka uparta żeby je zamknąć na dobre i złe w zdaniu zadaniu żelaznym zarazem pustopełnym i na zmianę we wszystkich możliwych niuansach choć tego dużo za dużo we mnie dla mnie na cokolwiek ponadto. A może za mało. 16. R.W. A do do którego by nie było Ogrodu Którędy Tędy owędy 17. M.B. Bo ja Mironie ronię ironię W sercu w dzwonie dzwoni mi dzwoniście Stoję słowa stroję na stronie naj nieoczywiściej! 18. J.F. Był tylko ciut ciut większy pamiętamy wszyscy mały śmieszny o głowę mniejszy niż Bieta w tym śmiesznym berecie z antenką pomyślcie pomyślcie po eta ciut tylko większy niż pamięć że aż tyle pamięci żydowska romska i nasza własna ta prawie zapomniana źle pamiętana i jeszcze coś co nijak ująć w słowa bo to od boga 19. W.S. Czy leżąc na kanapie bezmyślnie gapiła się w sufit czy przy biurku gryzła ołówek czy i to i to 20. T.K. nosiwoda zamknięty w idei koromysła całym życiem się zanosił nie za ciężko nie za szybko przecież nie uronił ani kropli 21. C.M. Śpię dużo ale tomasza nie czytam ani nigdy nie przeczytam bo i po co czytać jak się z tego czytania nic nie napisze ani nawet z życia. 22. mnie we mnie nie ma – ja już tu nie bywam chyba że z rzadka i nader niechętnie ktoś inny za mnie me życie przeżywa komuś innemu czas umyka skrzętnie mnie we mnie nie ma – ja tuż obok staję i się przyglądam z miną niewiniątka jak tamten drugi radę sobie daje i czy nie będzie trzeba po nim sprzątać mnie we mnie nie ma – jest ktoś całkiem inny kto mnie ocenia spod zmrużonych powiek z zimną precyzją rozlicza mnie z win mych i czy ocalał jeszcze we mnie człowiek 23. O Boże jakimż Rymkiewiczem poleciało! Widać pod poetą jest podpoeta poety od wypełniania poetyckich zadań gwoli samego siebie i potomności nawet jak się nie wie co i po co, nawet jak się nie bardzo wierzy, że coś. Nawet jak się ma to w nosie. Żeby nie wiem co! II 24. Ale co do tego ogrodu którego nie będzie to po co? 25. No to niech tak: W ogródeczku pod mureczkiem ławeczka Na ławeczce dziewczyneczka Sukieneczka w krateczkę W rączce laleczka Utulanka ululanka olala Babuleńka starowinka O sękatym o kosturku Wąziuteńką ścieżyneczką tup-tup Na ławeczce pod mureczkiem cup-przycup Utulanka ululanka olala Wpierw gołąbkom Posypsła okruszkami A dziewczynce prosto w oczy Latkami Utulanka ululanka olala Że aż śniegiem mrozem zawiało Na zły urok na ułudę wieczną Utulanka ululanka olala 26. Wiedziałem, że jak nie wiedziałem z góry, to nie powinienem. Ale i tak to zrobiłem . No i skutek był dokładnie jak było do przewidzenia – zmarnowany czas, zmarnowana szansa. Choć przecież to napisałem, więc może jednak w końcu coś. Bardzo dziwne. 27. Maszciż mój Tomaszku baboplacek Wypijżemi kawusię na ławusię I wypisz wymaluj prosto w twarz Że już tylko na kamieniu kamień Uciułaj ciuciubabkę z rodzynkami Wywołaj burczymuchę prosto z wora Weź co dają bez pytania Nibynóżką tańcujący krucy fuks I na zabój zamiłuj zacwałuj Zabiwszy zmiłuj pomiłuj Bo naszego powszedniego Dziś mam dość 28. 6          9 6    9 8 ! 9   6 9         6 29. Cztery Dwa Dziesięć Dziewięć Osiem Pięć Raz Siedem Sześć Trzy Zero Czwartek Niedziela Piątek Poniedziałek Sobota Środa Wtorek Do pary Trojako W czwórnasób Samopiąt W poszóstnej Po siedmiokroć! nie – Do pary Po siedmiokroć Samopiąt Trojako W czwórnasób W poszóstnej! 30. Żałosna to rozpaczliwość na przekór rozumowi pisać wbrew niezłomnej niewierze że nie ocali ani ocaleje Te słowa oderwane od mowy oderwane od siebie oderwane od znaczeń oderwane ode mnie to smutne mięso na straganie próżności 31. Że może coś czego o sobie nie wiem Samo wyjdzie ze mnie Że może mi zakwitnie o północy kwiatem paproci Choć może słomianym wiechciem w bucie 32. z pustymi dłońmi w ogrodzie w czas zbiorów — nic nie wyrosło 33. bo nie jest tak że się z czasem składa w dorzeczną całość i na jesieni je się dojrzały owoc z lat poskładanych bo czasem z czasem czarne dziury coraz większe coraz czarniejsze bo rwie się ciągłość brakuje pomysłu na życie brakuje pomysłu na śmierć (już nie o to chodzi żeby wygrać ale żeby sie pogodzić z porażką)        , 34. Jak trudno ładnie żyć Jak trudno ładnie pisać Jak trudno przekładać Nieładne życie na ładne pisanie Już niedługo wszystek umrę I nic po mnie nie zostanie 34. Jazda stąd, już cię nie ma, doczłap wreszcie do tego nikąd, zostaną za tobą małe kupki nadziei. Epilog 35. odkąd bez kwitnie ogród bzu kwitnieniem a bez kwitnie ogrodem i to wzajemne rozkwitanie tak zdumiewa że już nie do pomyślenia jak to bez bzu było ============= In October 2013 in New York I attended a poetry reading/concert with Ken Mikolowski reading his poems, and Frank Carlberg & Christine Correa playing and singing them. After returning home with my head full of music, this poem came to me ready to write down. It is in Ken’s poetic style, but I can do nothing about it. Love to my wife why are you suddenly so WET ? HARD to under stand =================== Pieśń Franciszka ptaszyna mi z oczu wyziera to dzióbkiem to kuperkiem rybka mi usta otwiera na niedługie kazanie krówka mi macha ogonem na łące z wiatrakami świta mi wiara nadzieja że ja to nie ja tłum. flv =================== Odpowiedź Panu Cogito po drodze wpadnij na małą wódkę nie ma co się śpieszyć powiedz coś miłego tej ślicznej panience z daleka omijaj bohaterów jeśli maska niezłomności przyrosła im do twarzy są potrzebni jako przykład lecz życie jest większe niż ideały podziwiaj budynki kamienie i gwiazdy lecz kochaj ludzi nie ludzkość zacznij choć to trudne od pokochania samego siebie niech cię nie ominie własna słabość głupota i wstyd będziesz błądzić upadać i wstawać idź i bądź szczęśliwy nade wszystko próbuj być szczęśliwy bo masz do tego prawo i tylko szczęśliwi ludzie robią coś naprawdę dobrego bądź wierny samemu sobie idź =================== W 10. rocznicę najazdu USA na Irak odgrzebałem 3 wiersze napisane wtedy, w 2003: *       *       * Huczą mi w uszach samoloty na drugim końcu świata Słyszę jak z gwizdem bomb mowa znów leci w przepaść nowomowy Ze wszystkich stron gazet bije mnie w twarz twarz nawiedzonego idioty Z niedowierzaniem patrzę jak się rodzi nowy wspaniały świat Chociaż i tak nic się nie zmieni i tylko będzie więcej mniej więcej tego samego i wraca nowe już to przerabialiśmy na nic nicując podszewki i ci co mają mieć będą więcej a ci co nie mniej więcej to samo więc skąd ten naraz strach czemu na samą myśl robi mi się słabo czemu Huczą mi w uszach wybuchy na tamtym początku nowego wspaniałego a tu na tym czemu wali mnie po mordzie morda dyktatora w aureoli łun =================== Państwa faszystowskie Pamięci Wiktora Woroszylskiego Historia to to co było a nie jest i już nas nie dotyka i pamięć nas zawodzi Że uciekający z faszystowskich Niemiec i przystający tylko na chwilę w tylekroć opiewanej przez siebie Moskwie w drodze do USA o których niewiele dobrego miał do powiedzenia, Bertold Brecht dość późno znalazł się na czarnej liście i to nie sławni pisarze intelektualiści i nawet nie wieczni Żydzi byli zwiastunami nadciągającego walca Który zaczął się toczyć dużo wcześniej wpierw na obrzeżach poniżej poziomu percepcji obrazu w telewizorach w jakiejś zakazanej zatoce za kolczastymi drutami z bezimiennymi terrorystami o których nikt nic nie wie (podczas gdy w polu naszego widzenia słońce wschodzi i zachodzi sąsiedzi są nadal przyjaźni i wszystko jest mniej więcej jak zawsze) i nikogo z nas to bezpośrednio nie dotyka i nie przychodzi nam do głowy Że sianie strachu przed wrogami rzeczywistymi i urojonymi i nadzwyczajne środki dla naszej obrony na które nieomal przekonani zgadzamy się prawie bez zastrzeżeń co najwyżej słabo protestując niepostrzeżenie przenoszą nas z rzeczywistości do paranoi i zatacza się historia kołem Dziś inni Żydzi inni intelektualiści i bez wyganianych Brechtów trudno na pewno wiedzieć czy aby już nie żyjemy w państwie faszystowskim I (prawie) to samo po angielsku: Fascist Nations To the memory of Wiktor Woroszylski History is what was and no more is this much has been established beyond reasonable doubt What was done was done to us and will never be surpassed or let alone we may do it to others. History is the art of the oblivion that Bertold Brecht when escaping from the Nazis stopped in the communists’ Moscow (whom he praised so much) only for as long as it was absolutely necessary on his way to the US (of which not much good he has ever said) but where he finally breathed freely— yet he was not at the top of the persecution lists nor famous writers and artists nor even the Jews were the first symptoms of the coming calamity It rather always begins at the fringes below the level of tv broadcasts and our perception at some godforsaken bay with terrorists anonymous indefinitely exercising twelve steps to our freedom behind the razor wire how little we know while in our full view our children play safe with the kids of our good neighbors and we go on shopping gossiping with the sun rising and setting as usual and this ridiculous orange alert is just ridiculous—anyway nobody cares or has the slightest idea That these extraordinary measures implemented strictly for our protection which we almost approved almost without protest almost persuaded of their utmost necessity imperceptibly turn permanent and history makes a full swing Even if today someone else serves as the Jews and without expatriated Brechts looming prominently on the horizon how are we suppose to know that we are not living again in a fascist country (Boston, May 2003-Riverside, March 2013) =================== Peloponesko “i płynął szybko” Herbert, Dlaczego klasycy “history is a violent misuse of time” (historia to brutalne nadużycie czasu) zawsze za dużo ich zawsze za mało nas jeden co najwyżej półtora z trudem mieścimy się w sobie za grubymi nićmi zaszyci szwy się rozłażą pękają gardła na oścież gały wybałuszone oślepiająca ciemność gwałtowny spokój i naga prawda z wyleniałym piórkiem w dupie szybkopływacze i szybkopływaczki na wyścigi byle do brzegu bo jak nie to co po nas =================== Źdźbło (do czytania na głos) źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło źdźbło gdzie źdźbło źdźbło źdźbło? źdźbło źdźbło źdźbło w źdźbło gdyby źdźbło nie źdźbło źdźbła to by było źdźbło niezźdźblone

   ż